Ród Durina

Dalsze losy Drużyny Pierścienia

Rok według kalendarza Shire'u. 

1422

Z początkiem tego roku zaczęła się według kalendarza Shire’u Czwarta Era, lecz lata liczono po dawnemu.
1427

Will Whitfoot składa urząd. Hobbici wybierają na burmistrza Sama Gamgee. Peregrin zaślubia Perełkę z Long Cleeve. Król Elessar ogłasza prawo, na mocy którego Dużym Ludziom wzbroniony jest wstęp do Shire’u, wolnego kraju pod opieką Północnego Królestwa.

1430

Narodziny Faramira, syna Peregrina.

1431

Narodziny Złotogłówki, córki Sama.

1432

Meriadok, zwany Wspaniałym, zostaje zarządcą Bucklandu. Otrzymuje hojne dary od króla Elessara i Eowiny z Ithilien.

1434

Peregrin zostaje Tukiem i thanem. Król Elessar mianuje thana, zarządcę i burmistrza członkami Rady Królestwa Północy. Sam Gamgee ponownie w wyborach zdobywa godność burmistrza.

1436

Król Elessar w podróży na północ zatrzymuje się nad Jeziorem Efendim. Spotyka przyjaciół pośrodku mostu na Brandywinie. Obdarowuje Sama Gwiazdą Dunedainów. Elanor zostaje dwórką w świcie królowej Arweny.

1441

Sam Gamgee po raz trzeci otrzymuje urząd burmistrza.

1442

Sam z żoną i córką Elanor gości przez rok w Gondorze. Zastępuje go na urzędzie młody Tolman Cotton.

1448

Sam zostaje burmistrzem po raz czwarty.

1451

Elanor Piękna wychodzi za mąż za Fastreda z Greenholmu.

1452

Król rozszerza granice Shire’u, włączając do niego Marchię Zachodnią (od Dalekich Wzgórz po Wieżowe Wzgórza – Emyn Beraid). Wielu hobbitów tam się przeniosło.

1454

Narodziny Elfstana, syna Fastreda i Elanor.

1455

Sam po raz piąty zostaje burmistrzem. Na jego prośbę than mianuje Fastreda, męża Elanor, Opiekunem Zachodniej Marchii (nowo zasiedlonego okręgu); Fasterd i Elanor zamieszkują w domu Pod Wieżami na Wieżowych Wzgórzach, gdzie żyć będzie potem wiele pokoleń ich potomstwa.

1462

Sam po raz szósty zostaje burmistrzem.

1463

Faramir Tuk zaślubia Złotogłówkę, córkę Sama.

1469

Sam zostaje burmistrzem po raz siódmy i ostatni; w roku 1476 składając urząd liczy sobie lat dziewięćdziesiąt sześć.

1482

W połowie lata śmierć Róży, żony Sama. 22 września Sam opuszcza Bag End. Odwiedza na Wieżowych Wzgórzach córkę Elanor i powierza jej Czerwoną Księgę, która odtąd przechowywana jest w rodzie Fairbairnsów. Istnieje też w tym rodzie tradycja, pochodząca od Elanor, że Sam podążył za góry do Szarej Przystani, by odpłynąć za Morze, jako ostatni z Powierników Pierścienia.

1484

Wiosną przybył z Rohanu do Bucklandu goniec z wieścią, że król Eomer pragnie zobaczyć raz jeszcze swego honorowego podczaszego. Meriadok był już stary (102 lata), lecz zawsze krzepki. Po naradzie ze swym przyjacielem thanem obaj przekazali synom mienie oraz urzędy i przeprawili się przez Bród Sarn. Nigdy więcej nie widziano ich w Shire. Doszły jednak słuchy, że Meriadok przebywał w Edoras aż do jesieni, kiedy to zmarł król Eomer. Wówczas Meriadok i Peregrin udali się do Gondoru i tam spędzili resztę lat, jakie im do życia zostały, a gdy zmarli, pochowano ich w grobowcach Rath Dinen wśród najznakomitszych mężów Gondoru.

1541
Tego roku (120 Czwartej Ery, według rachuby Gondoru) opuścił Śródziemie król Elessar. Podobno Meriadok i Peregrin spoczęli na wieczny sen po obu stronach króla w jego grobowcu. Wtedy to Legolas zbudował w Ithilien szary okręt i popłynął z biegiem Anduiny ku Morzu. Z nim, jak wieść głosi, pożeglował krasnolud Gimli. I tak, gdy okręt zniknął z widnokręgu, zamknęła się w dziejach Śródziemia karta Drużyny Pierścienia.

Kalendarz Shire'u

Hobbici używali Kalendarza Królów przyporządkowanego ich własnym zwyczajom. Każdy rok rozpoczynał się pierwszego dnia tygodnia, w sobotę, a kończył ostatniego dnia tygodnia - w piątek. Miesiące miały po 30 dni, a każdy dzień w roku miał przyporządkowany na stałe odpowiedni dzień tygodnia, więc kalendarz ten nie zmieniał się co roku. Co roku świętowano trzy Sobótki, a co cztery lata oprócz ostatniego roku stulecia (w Bree był to pierwszy rok następnego wieku) dokładano dzień Overlithe - dzień szczególnego święta. Sobótka - Dzień Środka Roku i Overlithe nie miały przyporządkowanego żadnego dnia tygodnia. Dzień Godów (Yule) kończący rok zwał się 1 Yule, a pierwszy dzień następnego roku - 2 Yule. Pełne Gody obejmowały trzy ostatnie dni roku i trzy dni roku następnego. Rachuba czasu w Shire zaczyna się od roku 1601 Trzeciej Ery, kiedy to rozpoczęto kolonizację tegoż kraiku; w Bree rok 1 był równoznaczny z rokiem 1300 Trzeciej Ery.

Sławne miecze

Orkistr (Orcristr)
Bliźniaczy miecz Glamdringa, wykuty w Gondolinie. Znaleziony wraz z Glamdringiem w kryjówce trzech trolli. Zabrał go stamtąd Thorin II Dębowa Tarcza, i posiadał go aż do momentu, gdy został mu odebrany przez króla Thranduila w Mrocznej Puszczy. Oręż ten został złożony na grobie Thorina w Ereborze, kiedy to umarł z ran odniesionych w trakcie Bitwy Pięciu Armii. Od tej chwili miecz rozbłyskiwał w ciemności, gdy do Samotnej Góry zbliżali się nieprzyjaciele. Gobliny nienawidziły tę broń i zwały ją "Siekaczem", zaś w sindarinie jego nazwa oznaczała "Pogromca Goblinów".

Żądło
Miecz odnaleziony wraz z Orkistrem i Glamdringiem w jaskini trolli. Podobnie jak te dwa miecze, wykuto go w Gondolinie i zaginął on w trakcie zniszczenia miasta. Broń tą zatrzymał Bilbo Baggins i posługiwał się nią w trakcie wyprawy do Samotnej Góry. Następnie przekazał ją Frodowi. Tym krótkim mieczem Sam Gamgee zadał dotkliwą ranę pajęczyny Szelobie. Żądło rozbłyskiwał błękitnym światłem, gdy w pobliżu znajdowali się orkowie.

Nóż Morgulu
Broń Czarnoksiężnika z Angmaru, Upiora Pierścienia. Zadał on nożem tym ranę Frodowi, Powiernikowi Pierścienia. Ułamek ostrza, który utkwił w ranie, wsączał w ciało i ducha ciemność, stopniowo zamieniając rannego w upiora. Elrond z Rivendell zdołał uleczyć Froda, jednak w każdą rocznicę zranienia Frodo chorował, aż do momentu gdy udał się do Eldamaru. Inną ofiara tego noża był jedenasty namiestnik Gondoru, Boromir. Zmarł on od tej rany, jednak nie został upiorem.

Glamdring
Miecz należący wpierw do króla Gondolinu, Turgona, a następnie do czarodzieja Gandalfa. Po zniszczeniu Gondolinu miecz ten zaginął i został odnaleziony przez Gandalfa i kompanię Thorina w jaskini trolli, podczas wyprawy do Samotnej Góry. Od tej pory oręż ten towarzyszył Gandalfowi. Broń ta była znienawidzona przez gobliny, które zwały go "Zabijaczem". Podobnie jak Żądło, rozbłyskiwał błękitnym światłem, gdy w pobliżu znajdowali się orkowie. Bliźniaczo podobny do Orcrista. Glamdring w sindarinie znaczy "Młot na wroga".

Narsil
Miecz wykuty przez krasnoluda Telchara z Nogrodu w Pierwszej Erze. Jego początkowe dzieje nie są dokładnie znane, lecz wiadomo że trafił do Numenoru skąd zabrał go Elendil, uciekając przed Upadkiem Numenoru. Posługiwał się tym orężem w czasie Wojny Ostatniego Sojuszu. Podczas ostatniej walki - na stokach Orodruiny - jego właściciel został zabity przez Saurona, a miecz pękł pod ciężarem ciała Elendila. Szczątkiem ojcowskiego miecz Isildur odrąbał palec z Pierścieniem Saurona, tym samym pokonując Władcę Ciemności. W czasie bitwy na polach Gladden Isildur powierzył szczątki Narsila Ohtarowi, swemu giermkowi, któremu to udało się uciec do Imladris. Erlond przepowiedział, że miecz nie zostanie przekuty, póki nie powróci Sauron i nie zostanie odnaleziony Jedyny Pierścień. Po latach szczątki Narsila otrzymał Aragorn, a miecz został przekuty w Rivendell tuż przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia na wyprawę. Aragorn nadał wtedy Narsilowi nowe miano: Andruil. Narsila zwano "Mieczem, który został złamany" i "Mieczem Elendila". W sindarinie jego nazwa oznacza "Ognista Poświata" lub "Czerwono-biały Płomień".

Andruil
Miecz wykuty ze szczątków Narsila przez elfy w Rivendell w grudniu 3018 roku Trzeciej Ery. Otrzymał go Aragorn, by w czasie wędrówki podkreślić swoje pochodzenie. Oręż ten był zdobiony znakami runicznymi i godłem Elendila. Aragorn używał go podczas całej Wyprawy i w kilku bitwach, min. na polach Pellenoru. Wedle jego słów, każdy prócz spadkobiercy Elendila ginął, dobywając Andruila. Nazwa Andruil została nadana przez Aragorna i znaczyła w sindarinie "Płomień Zachodu".

Zwierzęta Śródziemia

W Śródziemiu pojawia się wiele zwierząt, stworzonych głównie dzięki efektom specjalnym. Należą do nich:

- Wielkie Orły 

Zwierzęta rozumne, władające językami elfów i ludzi, największe ptaki Śródziemia. Orły zostały stworzone do roli władców zwierząt. Pod koniec Trzeciej Ery zamieszkiwały Góry Mgliste. Pojawiały się podczas Bitwy Pięciu Armii, Bitwy pod Morannonem, pomagały Bilbo Bagginsowi w ucieczce przed goblinami z Gór Mglistych oraz Gandalfowi Szaremu podczas konfliktu z Sarumanem Białym w Isengardzie. Po zniszczeniu Jedynego Pierścienia uratowały również Froda i Sama ze zbocza Góry Przeznaczenia. Po raz ostatni miały pojawić się podczas końca świata, kiedy rozegra się Ostatnia Bitwa.

- Wargowie

Były to inteligentne i duże wilki odmienione przez zło, posiadające zdolność mowy. Pochodzili z Rhovanionu, a ich biała rasa żyła na północy Śródziemia. Występowali samodzielnie lub byli ujeżdżani przez orków – wilczych jeźdźców (także jeźdźców wargów). Wiadomo, że bali się ognia. W ,,Hobbicie" wargowie towarzyszyli grupie orków ścigających kompanię Thorina Dębowej Tarczy. Przywódca orków, Azog Plugawy dosiadał białego warga.  

 

- Mûmakile

Występują w Powrocie króla. Były podobne do słoni, żyły w Haradzie i były używane przez Haradrimów w czasie bitew. Podczas Wojny o Pierścień Haradrimowie wsparli Saurona mûmakilami w bitwie na polach Pelennoru. Mûmakile prowadziły też Grond, taran użyty w bitwie do zniszczenia bramy Minas Tirith. Oryginalnie ich nazwa, pochodząca z Westronu, sindarinu lub haradrimskiego, w liczbie mnogiej brzmi mûmakil, a w liczbie pojedynczej mûmak. Stosowali ją Strażnicy Ithilien. Hobbici nazywali mûmakile olifantami.  

- Olbrzymie pająki

Gatunek ten stanowili potomkowie Ungolianty (poddanej Morgotha). Koniec Pierwszej Ery przeżył przynajmniej potomek gatunku, Szeloba. Jej potomstwo występowało w górach Mordoru i w Mrocznej Puszczy, skąd nachodziły elfów z Leśnego Królestwa i leśnych ludzi. 

- Smoki

Zostały opisane jako jedna z najpotężniejszych ras sług Morgotha. Dzieliły się na Urulókich (ogniste bezskrzydłe), ogniste skrzydlate i zimne smoki, bezskrzydłe, które nie zionęły ogniem. Tolkien opisuje głównie smoki ogniste. Pochodziły z północy Śródziemia. Były ogromne, pokryte łuską, która twardniała wraz z wiekiem i długowieczne. Mogły omamić tego, kto patrzył im w oczy, były inteligentne, przebiegłe i żądne skarbów. Zwano je także Wielkimi Gadami. Najbardziej znanym smokiem był Smaug, największa latająca bestia w Trzeciej Erze, a także główny przedstawiciel sił zła w Hobbicie. Wypędził on krasnoludów z Samotnej Góry i zagarnął ich bogactwa. Zginął podczas ataku na Esgaroth, zabity przez Barda Łucznika z Dal.