Zwierzęta Śródziemia

W Śródziemiu pojawia się wiele zwierząt, stworzonych głównie dzięki efektom specjalnym. Należą do nich:

- Wielkie Orły 

Zwierzęta rozumne, władające językami elfów i ludzi, największe ptaki Śródziemia. Orły zostały stworzone do roli władców zwierząt. Pod koniec Trzeciej Ery zamieszkiwały Góry Mgliste. Pojawiały się podczas Bitwy Pięciu Armii, Bitwy pod Morannonem, pomagały Bilbo Bagginsowi w ucieczce przed goblinami z Gór Mglistych oraz Gandalfowi Szaremu podczas konfliktu z Sarumanem Białym w Isengardzie. Po zniszczeniu Jedynego Pierścienia uratowały również Froda i Sama ze zbocza Góry Przeznaczenia. Po raz ostatni miały pojawić się podczas końca świata, kiedy rozegra się Ostatnia Bitwa.

- Wargowie

Były to inteligentne i duże wilki odmienione przez zło, posiadające zdolność mowy. Pochodzili z Rhovanionu, a ich biała rasa żyła na północy Śródziemia. Występowali samodzielnie lub byli ujeżdżani przez orków – wilczych jeźdźców (także jeźdźców wargów). Wiadomo, że bali się ognia. W ,,Hobbicie" wargowie towarzyszyli grupie orków ścigających kompanię Thorina Dębowej Tarczy. Przywódca orków, Azog Plugawy dosiadał białego warga.  

 

- Mûmakile

Występują w Powrocie króla. Były podobne do słoni, żyły w Haradzie i były używane przez Haradrimów w czasie bitew. Podczas Wojny o Pierścień Haradrimowie wsparli Saurona mûmakilami w bitwie na polach Pelennoru. Mûmakile prowadziły też Grond, taran użyty w bitwie do zniszczenia bramy Minas Tirith. Oryginalnie ich nazwa, pochodząca z Westronu, sindarinu lub haradrimskiego, w liczbie mnogiej brzmi mûmakil, a w liczbie pojedynczej mûmak. Stosowali ją Strażnicy Ithilien. Hobbici nazywali mûmakile olifantami.  

- Olbrzymie pająki

Gatunek ten stanowili potomkowie Ungolianty (poddanej Morgotha). Koniec Pierwszej Ery przeżył przynajmniej potomek gatunku, Szeloba. Jej potomstwo występowało w górach Mordoru i w Mrocznej Puszczy, skąd nachodziły elfów z Leśnego Królestwa i leśnych ludzi. 

- Smoki

Zostały opisane jako jedna z najpotężniejszych ras sług Morgotha. Dzieliły się na Urulókich (ogniste bezskrzydłe), ogniste skrzydlate i zimne smoki, bezskrzydłe, które nie zionęły ogniem. Tolkien opisuje głównie smoki ogniste. Pochodziły z północy Śródziemia. Były ogromne, pokryte łuską, która twardniała wraz z wiekiem i długowieczne. Mogły omamić tego, kto patrzył im w oczy, były inteligentne, przebiegłe i żądne skarbów. Zwano je także Wielkimi Gadami. Najbardziej znanym smokiem był Smaug, największa latająca bestia w Trzeciej Erze, a także główny przedstawiciel sił zła w Hobbicie. Wypędził on krasnoludów z Samotnej Góry i zagarnął ich bogactwa. Zginął podczas ataku na Esgaroth, zabity przez Barda Łucznika z Dal.